Baby Jits noemt een eekhoorn ono. Het klink veel beter! Na heel wat uren in een tentje in mijn tuin te spenderen, was de ono er eindelijk. Hiermee heb ik geluk, want vlak naast onze tuin is men vandaag gestart met de afbraak van een gebouw en vooral: mevrouw ono steekt eivol!
Zoals men in de middeleeuwen met een voorproever werkte, stuurde ik een topfotograaf op verkenning in mijn tuin: Hans Capiau. Ik wist dat Hans met spechten bezig was. Daarom had ik hem voorgesteld om de jonge specht eens van heel dichtbij te fotograferen. Na drie uur wachten was het hem eindelijk gelukt: de specht was er. Eerder kon hij de eekhoorn al fotograferen. Bekijk dus zeker zijn reeksen eens door op de links hiervoor te klikken! Hans vertelde dat de eekhoorn ook was langsgeweest, maar heel gevoelig was aan het sluitergeluid. Dat was de gouden tip voor een geslaagde fotosessie met de ono. Ik gebruik een Nikon Z6, werkelijk een topcamera en nog meer wendbaar dan een ballerina die een grand écar uitvoert en zichzelf in vieren plooit en dan haar pinken nog eens in de knoop legt. Het is een fantastische systeemcamera, waarbij de spiegel niet voortdurend zit te klikken. Je kan de mechanische sluiter uitschakelen, en volledig elektronisch werken waardoor er geen klik te horen is als je fotografeert. De camera is werkelijk muisstil. En die ono, eigenlijk zelf een grote muis met een pluimstaart, weet van niks. Gelukkig maar, want mevrouw ono is extra voorzichtig nu ze eivol zit.
Nu doken er ook een paar moeilijkheden op bij het fotograferen van de ono. De vrouw des huizes had een bamboestok gezet zodat de vlinderstruik mooi recht zou groeien. Met als gevolg dat ik een ‘mottige’ bamboestok in de achtergrond had. Dat is wel het laatste wat je op dat moment wenst. Je ziet hem hier links bovenaan staan. Gelukkig wat vervaagd, het zou evengoed wat anders kunnen zijn als je echt niet beter weet.
De bamboestok is wel de reden waarom ik zoveel foto’s van dichtbij heb genomen. Buiten het feit dat het geweldig is zo’n beest vanop korte afstand in actie te zien. Of misschien een kleine afwijking om als doorgedreven macrofotograaf ook met de telelens zoveel mogelijk detail vast te leggen.
Dan ben je nog erg afhankelijk van het weer. Vandaag een dikke duim en 10/10 voor Frank! Alles zat mee!
Daarnaast is er ook nog concurrentie van de buren: Herman en Lieve. Ze hebben ook een voederhuis voor de eekhoorn, want hij komt niet voor niks. Herman zou dan nog graag een eekhoorn woonhuis installeren, maar dat mag hij (nog) niet van Lieve. Gelukkig maar.
Opeens zie je daar dan een pluimstaart in de appelboom hangen. Zo bang dat mevrouw ono keek, zolang ze wachtte om in alle facetten de sprong tot het magisch decor te wagen. Ze leek ook wel die ballerina met haar grand écart, vierdubbele plooi en pink in de knoop. Hoewel de ledematen van een eekhoorn er allesbehalve aantrekkelijk uitzien van dichtbij. Het verklaart wel waarom ze zo’n goeie klimmers zijn, en klimmen deed ze. Van Herman en Lieve helemaal tot waar ze moest zitten: vlak voor de lens.
Eindelijk is hij daar dan, die ono. Ik probeer muisstil te blijven. Ik weet dat eens een beest aan het eten is, je pas terug wat mag bewegen. Dat ik ook zo heerlijk aan de Nikon Z6: een elektronische zoeker in het oculair en op het display. Het enorme voordeel hieraan is dat je niet direct moet bewegen om je camera te richten. Ik kijk op het scherm (i.p.v. door het oculair), beweeg geleidelijkaan de camera richting eekhoorn. Op het schermpje zie ik hem verschijnen. Toch kijk ik door het gaat van het tentje waar ik in zit: hoe reageert hij hierop? Kan ik doorgaan of stoppen? Mevrouw ono besliste: doorgaan en starten met fotograferen!
Camera-instellingen:
Nikon Z6 met Nikon 80-400 F4-5.6 objectief.
ISO automatisch: 200 – 6400. Hierdoor kan ik sneller diafragmeren.
Diafragma: F5.6 – F8.
Autofocus, continu hoog opnamen.
Wat volgde was een waar eekhoornfeest. Ze hupte van hot naar her alsof ze in een verhaal van Toon Tellegen was uitgenodigd op een feest in het bos. Ze ging eten, even drinken, terug wat nootjes eten, nog een slokje water nemen, en het ging maar door. Een kwartier lang.
Mevrouw eekhoorn leeft er maar op los. Ze is niet gebonden aan een tijdschema. Baby specht daarentegen is altijd tussen negen en tien ‘s ochtends van de partij. Dan ‘s middags nog even kijken of de gaaien nog niet met zijn eten op de loop zijn. ‘s Avonds tussen vier en acht uur is er nog veel kans, met een hoogtepunt tussen zes en zekerheid rond zeven uur. Zo’n onvoorspelbare rat met pluimstaart fotograferen vraagt dus wat extra moeite doordat haar gewoontes niet te doorprikken zijn. Het grote voordeel dat ik heb, is dat ik mijn bezoekers vanuit de keuken kan zien. Zo leer je mekaar beter kennen.
Bekijk hier het avontuur van mevrouw eekhoorn die uit eten gaat. Nu ja, een noot is er niet te zien want zo’n pinda’s zijn maar wat schraal op de foto. Gelukkig hangen er al hazelnoten klaar (die de specht trouwens al open pikt) voor een mooier decor. Waar je écht niet naast kan kijken zijn haar enorme tepels. Ook de buik zit duidelijk eivol mini eekhoorns. Dat zijn twee tot vijf prachtexemplaren die kaal en blind worden geboren. Moeders schoonste? Dat zal moeder ono zelf blijven.
Wordt overmorgen vervolgd: mevrouw eekhoorn gaat uit drinken.
Leave a reply
U doet mij te veel eer aan Danny, maar oprecht bedankt voor de lovende woorden.
Terecht alle eer aan hanscapiau.be!
A ja, er is vermoedelijk heugelijk nieuws: mevrouw eekhoorn is bevallen. Of ze heeft geen goesting meer om bij mij op de koffie te komen, dat kan ook. Ik heb ze toch al meer dan een week niet gezien.