Vorig jaar geraakte ik al even uitgeschakeld nadat een vrouw in mijn oog had gekrabd (ze was toen 1,5 jaar). Dit jaar stond met datzelfde lot gelukkig niet te wachten, maar… door in het voorjaar ergens allergisch op te reageren bleef ik maar in m’n ogen wrijven. Waardoor de wonde terug openging. Het is een van de pijnlijkste dingen die je kan hebben, maar de grootste miserie waren de pijnstillers zelf. Vorig jaar zonder pijnstillers gedaan: dat was veel beter! Toch moest ik voorzichtig blijven, niet teveel schermen gebruiken en vooral opletten dat er geen vuil in mijn ogen kwam. Dan ook nog zalf in de ogen, een dichtplakkend oog ‘s morgens, en verre van ideaal om te fotograferen. Tijdelijk een soort van erosiequarantaine dus.
Daarbij kwam dan nog eens een zomer met niet al te best weer, waardoor de fotografie in juli toch wel even stil kwam liggen. Op een paar goeie ochtenden na. Ook geplande workshops moest ik annuleren. Niet door mijn ogen, maar wel door het weer dat onvoorspelbaar was. Het ergste was de wind. Er was teveel wind voor macrofotografie. En ik geef geen workshops als ik er zelf niet voor uit mijn bed zou komen.
Hier is dan een close-up van de ogen van een houtpantserjuffer.
Leave a reply